Założyciele

Założyciele

Ks. Arcybiskup prof. dr hab. Kazimierz Majdański (1916-2007)

Ks. Arcybiskup prof. dr hab. Kazimierz Majdański urodził się 1 III 1916 r. w Małgowie, w ziemi kaliskiej, jako trzynaste dziecko Józefa i Rozalii Majdańskich. W latach studiów seminaryjnych we Włocławku (1934-39) był uczniem Ks. profesora Stefana Wyszyńskiego. Aresztowany jako kleryk, był w czasie całej II wojny światowej więziony w hitlerowskich więzieniach i obozach koncentracyjnych: Sachsenhausen (nr 29655) i Dachau (nr 22829), poddawany tam zbrodniczym doświadczeniom pseudomedycznym.
Po cudownym ocaleniu z obozu śmierci 29 IV 1945 za wstawiennictwem św. Józefa, został wyświęcony na kapłana w kościele polskim w Paryżu w dniu 29 VII 1945 roku. Skierowany na studia we Fryburgu Szwajcarskim, w 1949 roku uzyskał doktorat i z woli Biskupa włocławskiego powrócił do kraju. Pracował jako wikariusz katedry włocławskiej, prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym. Przez ponad 18 lat był redaktorem naczelnym „Ateneum Kapłańskiego”. Równocześnie organizował w Polsce duszpasterstwo służby zdrowia, a następnie duszpasterstwo rodzin.
19 XI 1962 został mianowany biskupem pomocniczym we Włocławku. Sakry biskupiej udzielił mu 25 III 1963 Prymas Tysiąclecia. Brał aktywny udział w pracach Soboru Watykańskiego II. Od 1975 r. był członkiem Watykańskiego Sekretariatu dla Niewierzących. Zorganizował w Polsce Komisję Episkopatu ds. Dialogu z Niewierzącymi.
Od 1 III 1979 do 25 III 1992 był pasterzem Diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Erygował Wyższe Seminarium Duchowne w Szczecinie. W centrum programu duszpasterskiego postawił troskę o rodzinę. Otaczał opieką ludzi pracy. Zabiegał o rozwój nauki na Pomorzu Zachodnim. Podejmował owocne starania o promocję diecezji w wielu wymiarach, co doprowadziło do podniesienia jej do rangi archidiecezji i metropolii.
W pracy naukowej, redakcyjnej i duszpasterskiej interesował się w sposób szczególny problematyką rodzinną. Zainteresowania te dzielił od młodych lat kapłańskich z Ks. Karolem Wojtyłą. Założył pierwszy w Kościele akademicki Instytut Studiów nad Rodziną (29 IV 1975). W 1980 r. z woli bł. Jana Pawła II organizował w Rzymie Synod Biskupów nt. zadań rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym. Uczestniczył w tworzeniu Papieskiej Rady Rodziny. W latach 1981-1993 był członkiem Prezydium tejże Rady. Dla posługi rodzinom powołał do życia Instytut Świecki Życia Konsekrowanego Świętej Rodziny.
Jako były więzień obozów dawał świadectwo męczeńskim dziejom Narodu i Kościoła w Polsce w czasie II wojny światowej. Za wkład w dzieło pojednania polsko-niemieckiego otrzymał w 1991 r. niemiecki Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą.
Doktor honoris causa Uniwersytetu Szczecińskiego (1992). Odznaczony Orderem Orła Białego (2006). Był honorowym obywatelem Szczecina, Warszawy, Łomianek, Stargardu Szczecińskiego i Polic.
Był Mężem modlitwy, doświadczonym cierpieniem, które znosił z heroiczną cierpliwością – za Kościół, za Ojczyznę i za małżeństwa i rodziny. Odszedł do Domu Ojca w Niedzielę Dobrego Pasterza 29 IV 2007 roku, w 62. rocznicę cudownego uwolnienia z Dachau i w 32. rocznicę założenia Instytutu Studiów nad Rodziną.
***
„Jezus dziś pewnie by wołał: «Odbuduj Mój kościół domowy». – Jak? – Czy nie chodzi o taki ratunek dla rodziny: poprzez Świętą Rodzinę. Ratunek dla rodziny, to znaczy dla wartości tak niesłychanie bliskich dla Świętej Rodziny, bo Ona jest rodziną, bo każda rodzina jest rodziną jak Ona”.
Ks. Abp K. Majdański, Spotkanie ze Świętą Rodziną, Łomianki 1986, s. 30.

 

Dr n. med. Monika Wójcik

Dr n. med. Monika Wójcik urodziła się 13 XI 1935 r. w Warszawie. 1954-62 studiowała na Wydziale Lekarskim AM w Warszawie. Uzyskała specjalizację z pediatrii i z medycyny wieku rozwojowego, w 1972 r. – doktorat. Pracowała w Klinice Kardiochirurgii w Zespole Klinik Pediatrycznych AM w Warszawie, w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie oraz w Pracowni Wychowania Zdrowotnego w AWF. Obok pracy lekarskiej i badawczej zawsze szczególnie interesowały ją zagadnienia łączące medycynę z humanistyką.
Współpracowała z duszpasterstwem rodzin. W 1974 r. na prośbę Kard. Stefana Wyszyńskiego poświęciła się całkowicie pomocy w tworzeniu pionierskiego ośrodka studiów nad rodziną, zakładanego przez Biskupa K. Majdańskiego przy Akademii Teologii Katolickiej. Uczestniczyła w tworzeniu naukowej wizji nowej placówki oraz programów dydaktycznych. Od 1975 r. podjęła pracę w ATK, prowadząc wykłady i organizując działalność Instytutu Studiów nad Rodziną. W latach 1975-1994 była wicedyrektorem Instytutu.
Uczestniczyła w pracach krajowych i międzynarodowych na rzecz małżeństwa i rodziny, poszanowania życia ludzkiego. Wspomagała Założyciela Instytutu w przygotowaniach Synodu Biskupów o rodzinie (1980 r.). Brała udział w pracach Komisji Episkopatu ds. Rodziny (1970-1984). Była członkiem Rady ds. Rodziny przy Radzie Ministrów. Była też członkiem korespondentem Papieskiej Akademii Życia.
Należała do Instytutu Prymasowskiego, w którym w 1963 r. złożyła śluby wieczyste.
Jest współzałożycielką Instytutu Świętej Rodziny. W 1988 r. za zgodą władz kościelnych przeszła do nowopowstającej wspólnoty, poświęcając swoje siły służbie na rzecz Instytutu i jego dzieł, w tym – pracy formacyjnej wśród rodzin.
Jest autorką książki pt. „Szczęśliwa rodzina” oraz licznych artykułów naukowych i popularno-naukowych.
***
„Tak jak kształtowanie charakteru, tak również dojrzewanie do pełni życia osoby i dojrzewanie rodziny potrzebuje wzorca – ideału, do którego może odnosić swoje wzrastanie. Ideałem dla każdej rodziny jest Święta Rodzina – Ognisko Miłości. (…)
Wpatrywanie się w ten niezwykły wzór jest umocnieniem dla wszystkich ludzi, jest znakiem Przymierza między wszystkimi ludźmi dobrej woli. Pozwala przybliżyć się do siebie tym, którzy już znaleźli Źródło, i tym, którzy Go szukają, świętym i grzesznikom, otoczonym wspólnotą i samotnym, sytym i głodnym, radosnym i strapionym, silnym i bezbronnym, rodzinom szczęśliwym i rozbitym, samotnym matkom i załamanym ojcom. Jest dla każdego, kto tylko pragnie odnaleźć drogę do nieskończoności. Jest miejscem, w którym zdobywa się moc”.
M. Wójcik, Szczęśliwa rodzina, Warszawa 1994, s. 216-217.